Fotoğrafım
Ad:
Konum: Türkiye

Salı, Ekim 21, 2008

99 * DOGUM & OLUM

ÖLÜNCE ÖLMÜŞ MÜ OLACAĞIZ???

> NEFİS BİR YAZI ...YİNE CAN DÜNDAR'DAN!!!!!!!!>>

Karanlıktaymışlar.> İki embriyo, bir ana rahminde...> Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde...> Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece...> Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş.> Elleri, ayakları belirginleşmiş.> Gözleri çıktıkça meydana,> İkisi de çevrede olup biteni fark etmiş...> Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu...> Sıcak, ıslak, sevgi dolu...> 'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki' demişler, '...bize ne mutlu...'> Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler.> Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler.> Onları besleyip büyüten kordonu fark edince> O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler.> Sonra başlamış bir varoluş tartışması:! > 'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler...> 'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi.'> 'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin> ki...':> 'Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inancı bizi rahatlattığı için> uydurduğumuz bir şeydir.'> Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler.> Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler.> Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların...> Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın...> Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;> Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek.> '- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış> ikizlerden biri efkarla...> '- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım ki daha> hayata...'> '- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan> sonra hayat vardır.'> Sormuş karamsar olan:> '- Bir gün bize hayat veren kordo n kesilecek. Ondan sonra> başımıza neler gelecek?'> Şiirle cevaplamış iyim ser olan:> 'Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok> seferinden...'> Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış.> Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış.> Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar.> Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar.> Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,> Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar.>>> Bu bir CAN DUNDAR Yazısıdır,>> hayatı sadece dünyadan ibaret sananlar> gibi, yaşamlarının sadece ana rahminde olduğunu ve doğunca öleceklerini> sanıyorlar..>> Kimbilir belkide bizde> yanılıyoruz onlar gibi..> Ölünce ölmüş değil,> belkide doğmuş olacaz..> Nerden bilebiliriz ki!

0 Comments:

Yorum Gönder

<< Home